We maken het allemaal mee in ons, het verdriet omdat mensen die veel voor ons betekende zijn overgegaan. Het kunnen dierbare familieleden zijn, vrienden, maar ook mensen die voor een korte of langere periode van het leven een belangrijke rol voor ons hebben gespeeld. Doordat ze iets voor je hebben gedaan, iets hebben gezegd waardoor je in een groeiproces kwam of omdat ze een tijd lang een belangrijke ‘leraar’ voor je zijn geweest. Maar natuurlijk ook de mensen die op een onverklaarbare manier iets in je los hebben gemaakt, waardoor misschien je hele wereld een tijd lang op de kop stond.
Feit is dat we allemaal in ons leven met heel veel mensen in verbinding staan en dat er een aantal zijn die je nooit meer zult vergeten. Feit is ook dat we allemaal tijdelijk op aarde zijn en hoe heftig ook, soms moeten we mensen loslaten, soms zagen we het aankomen, soms veel te vroeg of totaal onverwachts. Het verdriet slaat naar binnen, de leegte is enorm en zelfs al begrijpen we dat ‘de cirkel van het leven’ zo werkt, we hebben er een enorme klus aan om onze draai weer te vinden.
Naarmate de tijd verstrijkt raakt het verdriet wat meer op de achtergrond maar in je dagelijkse leven denk je nog vaak terug aan die ene persoon, die dierbare waar je je nog altijd zo verbonden mee voelt, zelfs al is de vorm totaal veranderd. Je denkt aan de kleine momentjes van verbondenheid, de grapjes, de mooie gesprekken die je had en misschien ook wel aan de heftige confrontaties die er ook waren, want dit komt juist voor bij mensen die zich erg verbonden voelen met elkaar. Dan lijk je weer heel even terug te zijn in de tijd en misschien kan je zelfs de emotie van het moment nog voelen, de pijn, de vreugde, het verdriet, het verlangen, het samenzijn.
Het leven gaat verder en ook jij groeit door, je ontmoet weer andere mensen die je soms ook erg dierbaar worden. In de meeste gevallen is er berusting gekomen over het feit dat een dierbare niet meer fysiek aanwezig kan zijn. Soms voelen mensen zich daar nog wel eens schuldig over, maar het is een natuurlijk proces. De tijd heelt niet alles maar wel veel. Als mens groei je enorm, door alles wat het leven met zich meebrengt.
Dan ineens, hoor je een liedje wat je aan deze persoon doet herinneren. Of je komt een oude kaart tegen die je ooit ontving. Of een andere oude bekende herinnert je aan deze persoon. Of je ziet ineens een prachtige witte veer (of een vlinder of een roodborstje of…) en ineens voel je dat de liefde er altijd nog is en altijd zal blijven. Op dat moment vloeit je hart over van liefde en dankbaarheid, met een traan op je wang. Dat is de cirkel van rouw, zingeving en oneindige liefde.