Soms zijn er van die momenten waarop je voelt: ik kan het niet meer vasthouden. Niet het plan, niet de richting, niet de ander.
Je laat los. Niet omdat je dat wilde, maar omdat het leven je daar brengt. En dan is de vraag: Wat blijft er over?
De afgelopen maanden mocht ik dit zelf weer zo diep ervaren.
Loslaten van controle, de ruimte geven aan emoties, het vrij laten stromen van alles wat gevoeld wilde worden.
Loslaten van gedachten waarvan mijn hart zei: ‘maar is dat wel waar?’ Het typische dilemma tussen het hoofd en het hart….
En wat bleef, was mijn ziel. Mijn bedding.
En daar ontstond ruimte voor de zachte fluistering van Aartsengel Michaël die me eraan herinnerde: Jij bent veilig. Jouw licht straalt. Je ondergaat een diepe inwijding. Je hebt je niet vergist. Hier is liefde aan ‘het werk’. Alles gaat goed. Heb vertrouwen…’
We houden zoveel vast.
Aan verwachtingen.
Aan hoe het hoort.
Aan hoe we het graag willen, voorbijgaand aan de stem van onze ziel.
Maar ook aan het verdriet van onze moeders, het zwijgen van onze voorouders.
En toch… wanneer we durven loslaten, komt er iets anders tevoorschijn.
Iets echts.
Iets wat onbreekbaar is.
Daar, in die ruimte, vinden we de bedding terug die altijd al in ons was:
De baarmoeder en het bekken als plek van creatie én overgave.
De ziel als stille getuige die nooit weggaat.
De liefde als kracht die blijft stromen, ook als de vorm verandert.
En misschien herken jij dit ook.
Dat je iets draagt wat niet meer past. Een oude pijn, een verwachting, een rol of een lijntje naar iets of iemand dat niet voedend is.
Dat je verlangt naar ruimte, naar licht, naar jezelf.
Dan wil ik je vandaag dit meegeven:
Wat als je even alles loslaat?
Wat als je durft te luisteren naar wat er onder al die lagen leeft?
Wat blijft er dan over?
Dat is de plek waar jouw ziel ademt.
Waar jouw waarheid ligt.
Waar alles nog klopt.
Wat blijft… is jouw licht.
En daar mag je op vertrouwen…ook als het even heel anders voelt.
Liefs Gerda 